Skakanie na ludzi może mieć różne znaczenie. Najczęściej jednak zachowanie to jest rytuałem powitania, radości, towarzyskości...
U wilków skakanie na powitanie pochodzi od zachowania szczeniąt, podczas powrotu osobników dorosłych z polowania. Szczenię skacze na matkę starając się wywołać u niej odruch wymiotny i otrzymać w ten sposób pokarm.
Podobnie zachowuje się szczenię wobec ludzi. Ludzie wtedy często śmieją się i głaszczą psa, co jeszcze bardziej pobudza go do skakania. Zachowanie staje się rytuałem powitalnym w stosunku do opiekuna bądź osób, które wchodzą do ogrodu czy mieszkania. Można zauważyć taką manifestację radości również w porze karmienia, wyjścia na spacer...
Dopuki szczenię jest małe, skakanie jest zwykle akceptowane. Problem zaczyna się, gdy pies robi się duży, ciężki, sięga coraz wyżej...
Jeśli śledzilibyśmy rady zawarte w niektórych pracach, należałoby karać takie zachowanie kopniakiem w brzuch lub deptaniem po łapach. Trzeba jednak pamiętać, że pies który zachowuje się w ten sposób to pies zadowolony z życia, który kocha swych opiekunów i w ten sposób wyraża swoją radość z tego, że ich widzi. Jeśli się go za to każe fizycznie, jest to równoznaczne z sytuacją, gdy pięciolatek witając swego tatę po powrocie z pracy chce go uściskać, a w zamian otrzymuje policzek.

Jak oduczyć psa skakania na ludzi?
Zanim to miłe i naturalne zachowanie przerodzi się w kłopot i bardzo złe przyzwyczajenie, musimy tak pokierować szczeniaka, by przyjmował on inną, mniej kłopotliwą postawę np. aby usiadł przed osobami, z którymi chce się przywitać. W tym celu powinniśmy zastosować inne uwarunkowania. Dla szczeniaka, który lubi się bawić bodźcem pozytywnym będzie piłka, dla łakomczucha - smakołyk. Weźmy np. pod uwagę sytuację szczeniaka, który bawi się w ogrodzie. Zasadą będzie, by każda osoba wchodząca do ogrodu miała w ręku piłkę. Gdy tylko szczeniak zaczyna ku nam biec, wyciąga się piłkę w stronę jego pyska by przyciągnąć jego uwagę; gdy jest już blisko podnosi się piłkę nad jego głowę mówiąc "siad" a gdy usiądzie rzucamy piłkę.
Początkowo należy nagradzać szczenię za każdym razem, potem coraz rzadziej, w końcu tylko od czasu do czasu. Końcowym celem jest, aby szczeniak siadał przed przychodzącymi osobami, zamiast na nie skakać i to bez użycia siły.
W przypadku psa dorosłego korekta zachowania będzie wyglądała podobnie, choś wymagać będzie więcej czasu i cierpliwości opiekunów. Znajomi przychodzący do domu muszą postępować w identyczny sposób (trzeba ich wsześniej o tym uprzedzić).
Rezultaty powinny być widoczne po ok 2 miesiącach systematycznych ćwiczeń.
Opisane postępowanie jest zwykle skuteczne, chyba że mamy do czynienia z głębszym problemem, np. pies jest nadpobudliwy. Wówczas należy poprosić o fachową pomoc doświadczonego behawiorystę.

Autor tekstu: Roksana Lewandowska - zoopsycholog 

-= powrót =-